Φιλgood
Του Πιερή Παναγή
Το «Hotel National» είναι το πρώτο σας βιβλίο. Είχατε άγχος για το αν θα υπάρξει αποδοχή; Όσο καιρό έγραφα δεν με απασχολούσε η αποδοχή. Από τη στιγμή όμως που πήρα το βιβλίο στα χέρια μου, ναι, είχα αγωνία για το πώς θα γινόταν δεκτό. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη φάση αυτή… Όσο πιο διαδραστική, τόσο πιο ενδιαφέρουσα είναι.
Ποιο ήταν το ερέθισμα σας; Αυτό που γράφω στο οπισθόφυλλο. Να ξύσω την επιφάνεια της ζωής «εκείνων που άφησαν να τους παρασύρουν οι άνεμοι της Ιστορίας». Οι δυο ήρωες μου διανύουν παράλληλες πορείες που άλλοτε διασταυρώνονται και άλλοτε παρεκκλίνουν. Σε πρώτο επίπεδο λοιπόν, η ιστορία αφορά τη φιλία δυο ανδρών, τις συγκρούσεις και τις διαψεύσεις που βίωσαν κάτω από τη σκιά του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Σε δεύτερο επίπεδο όμως –το «ερέθισμα» αν θέλετε- ήταν η προσπάθειά μου να κατανοήσω την προσήλωση σε μια ιδεολογία ακόμα κι όταν αυτή αποδείχτηκε ατελέσφορη.
Το βιβλίο μιλά, μεταξύ άλλων, για την περιπέτεια της αριστεράς. Πιστεύετε πώς οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο, τελικά, διαψεύστηκαν; Αν μιλάμε για τις ελπίδες που ακούμπησαν στο οικοδόμημα του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως διαψεύστηκαν. Η ίδια η ζωή το απέδειξε με τον πιο σκληρό μάλιστα τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει πως έσβησε η ελπίδα για όσους επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο από την αριστερή όχθη. Αρκεί να προσδιορίσουμε σε ποια Αριστερά αναφερόμαστε. Με όρους σημερινούς.
Στο βιβλίο σας η έρευνα έπαιξε σημαντικό ρόλο. Πώς καταφέρατε να μην παρασυρθείτε από τον όγκο των πληροφοριών και να περιορίσετε το μύθο;
Η έρευνα, οι αφηγήσεις, ακόμα και τα ταξίδια στο Βουκουρέστι χρησίμευσαν για να γνωρίσω σε βάθος όλα εκείνα που σημάδεψαν τους ήρωές μου. Μοιραία πέταξα πολλές πληροφορίες γιατί πολύ απλά «βάραιναν» την ιστορία. Πρόθεσή μου άλλωστε δεν ήταν να γράψω ένα ιστορικό μυθιστόρημα αλλά το ιστορικό πλαίσιο να είναι αληθινό και να πείθει για την ειλικρίνειά του. Σε αυτό βοήθησε καθοριστικά και η συνεργασία με την εξαιρετική επιμελήτριά μου κυρία Πόπη Μουπαγιατζή.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας απ’ όλους όσους πλάσατε; Τον Θοδωρή τον αγαπώ γιατί μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε ιδεαλιστής και ονειροπόλος. Κι ας τον πέταξε η ζωή στα βράχια… Αισθάνομαι όμως μεγάλη τρυφερότητα για τον Γρηγόρη για λόγους που θα καταλάβει ο αναγνώστης όταν φτάσει στη τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Πρώτη φορά στα 25 χρόνια δημοσιογραφικής δουλειάς επιχειρείτε να γράψετε μυθιστόρημα. Πόσο διαφορετικό ήταν σε σχέση με τα κείμενά σας στην εφημερίδα; Είναι εντελώς άλλο πράγμα κι έτσι ήθελα να είναι. Τουλάχιστο αυτό προσπάθησα να πετύχω… Για πρώτη φορά έγραφα χωρίς χρονοδιαγράμματα ή καθορισμένο αριθμό λέξεων. Απόλαυσα το ταξίδι της συγγραφής αν και στην αρχή αισθανόμουν κάπως αμήχανα, δεν ήξερα πώς να διαχειρισθώ όλη αυτή την ελευθερία.
Ποιο βιβλίο βρίσκεται αυτή την περίοδο στο κομοδίνο σας; Το «Γέφυρα ζωής» της Μαϊλίς Ντε Κεραγκάλ. Η γραφή της είναι συναρπαστική!