Καθημερινή / LINK
Από την Τασούλα Επτακοίλη
Ο Σταύρος Χριστοδούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1963. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα, αλλά εδώ και τριάντα χρόνια εργάζεται ως δημοσιογράφος. Σήμερα ανήκει στο δυναμικό του συγκροτήματος «Ο Φιλελεύθερος», στην Κύπρο, όπου αρθρογραφεί. Το πρώτο του βιβλίο («Hotel National», εκδόσεις Καλέντη, 2016) ήταν στη βραχεία λίστα των κυπριακών Κρατικών Βραβείων, ενώ το δεύτερο («Τη μέρα που πάγωσε ο ποταμός», εκδόσεις Καστανιώτη, 2018) απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Κύπρου και περιλαμβάνεται στη βραχεία λίστα του Βραβείου Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Αυτή την περίοδο γράφω εντατικά οπότε περισσότερο διαβάζω κείμενα που έχουν σχέση με το θέμα μου και λιγότερο λογοτεχνία. Είμαι πάντως σε καλό δρόμο με το μυθιστόρημα του Νίκου Χρυσού «Καινούρια Μέρα» (εκδόσεις Καστανιώτη), ενώ στο κομοδίνο βρίσκονται και «Οι ρετσίνες του βασιλιά» του Ισίδωρου Ζουργού (εκδόσεις Πατάκη).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Στίβενς, παλαιάς κοπής μπάτλερ στο μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο «Τα απομεινάρια μιας μέρας», για το ταξίδι όπου διακυβεύονται όλες οι κατακτημένες βεβαιότητες. Αλλά και οι ήρωες χωρίς όνομα της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς («Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου») γιατί έζησαν στην κόψη της Ιστορίας.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Κώστα Ταχτσή, τον Νίκο Καββαδία, τον Γιώργο Ιωάννου, τον Μένη Κουμανταρέα, τον Αρη Αλεξάνδρου, τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη… Eνδεχομένως και άλλους, ανδροπαρέα, πάντως, που είδε κι έζησε πολλά.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Μια μαρτυρία για τον βομβαρδισμό από τους Τούρκους του Ψυχιατρείου της Λευκωσίας («Ο άλλος πόλεμος των γιατρών το 1974», Χρύσανθος Χρυσάνθου). Εσπαγαν τις πόρτες των θαλάμων οι ασθενείς και έτρεχαν στην αυλή, άλλοι γελώντας υστερικά και άλλοι κλαίγοντας. Φρικτές εικόνες μιας σκληρής εποχής, που προσπαθώ ν’ ανιχνεύσω για τις ανάγκες του νέου μου μυθιστορήματος.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Θάνατος στη Βενετία» του Τόμας Μαν.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο συχνά επιστρέφω και κάθε φορά η δύναμη της ανάγνωσης είναι ίδια με την πρώτη φορά.
Ποια είναι τα συστατικά ενός καλού μυθιστορήματος;
Σε πρώτο επίπεδο η σφιχτοδεμένη αφήγηση και η ρέουσα γλώσσα. Σε δεύτερο επίπεδο, που είναι και το πιο σημαντικό, να έχει κάτι να πει. Οτιδήποτε, αρκεί ν’ αφήνει ένα αποτύπωμα μέσα μας.
Αφηγείστε «ιστορίες ανθρώπων που το μόνο που επιθύμησαν ήταν ν’ αγαπηθούν». Αρκεί η αγάπη, τελικά;
Φυσικά και δεν αρκεί. Αλλά, πάλι, ποιος μπορεί να ζήσει δίχως αγάπη;